Heerenweekend 27 – 29 september 2019

De (vlieg)schaamte voorbij

 

Zie ze daar staan, op het perron van Deventer Centraal. Mannen, Heeren, op leeftijd (Ja, jij ook Henk!), gespannen wachtend op de trein die ze naar Schiphol brengt. De mannen op weg naar Edinburgh om een weekendje te zingen, zonder vrouwen. Wie van hen zou zich schamen in deze tijd, vliegen, dat kan vanaf 2020 echt niet meer! Zeilen, net als vroeger, dat is de toekomst. Niks meer bij de controles diep uit je koffer de tandpasta en deodorant vissen omdat je vergeten was die in het voorgeschreven doorzichtige plastic tasje (afmetingen maximaal 20×20 cm!) te doen. Had je natuurlijk weer niet gelezen. Niks meer een beetje onhandig met je armen omhoog bij de scanner staan, en dan vergeten zijn dat je nog wat muntgeld in je broekzak had. Niks meer in de verkeerde rij staan bij de paspoortcontrole met je ID-kaart. Reizen wordt weer leuk.

En nooit meer overnachten in zo’n hostel. Met negen mannen op één kamer waar precies drie stapelbedden van drie hoog inpassen. Bovenin klimmen, dat red je niet meer, onderin lukt niet omdat je je zo ongeveer moet opvouwen om op het bed te gaan liggen. Stram van lijf en leden. Die negen hebben we gelukkig nooit gehaald, al deden dronken Schotten nog wel een poging midden in de nacht een slaapplaats te bemachtigen. Daar zijn we na de Brexit gelukkig ook van af.

En wat was die nacht weer kort, bedenk je, als je probeert een boterhammetje te roosteren en daarna (!) te bedekken met een laagje marmelade of confiture, onderwijl een kop koffie drinkend om weer op deze wereld te komen, je realiserend dat het met die sterkte nooit gaat lukken. Zucht. Maar het is droog. Dagkaart voor de tram kopen (niet kwijtraken!) en op naar Leith (spreek uit lieth) voor twee optredens. Verwarring. Lopen of met de bus, en welke kant oplopen? Gelukkig naar beneden, wel zo makkelijk met een rolstoel en anders ook wel. Tijd voor koffie halverwege de route (dus na tien minuten lopen). Bij Leith Walk Cafe. Negentien man koffie. Of cappuccino. Of thee? En nog wat erbij. Van alles wat, want meer dan vijf van één soort zijn er niet. Trouwens ook niet genoeg kopjes, dan maar in kartonnen bekertjes (Maar die zijn niet goed voor het milieu. Mannen!!!). Wel graag apart afrekenen. Grapje.

En onderaan The Walk, bij de Foot of The Walk, daar is Janet onze gids en begeleidster en verhalenvertelster van de dag. We zijn niet meer alleen. Op naar de Leith Farmers Market voor een verantwoorde lunch, biologisch, we beginnen het te leren. Het is even wennen, geen zorgen, het komt goed. Optreden in Trinity House, het deftige onderkomen van de loodsen van Leith. Zo’n akoestiek hebben we nog nooit gehad. De bomen op het kerkhof aan de overkant van de straat waren al hun blaadjes kwijt na een optreden van een half uur. Leerpunt: liedboekjes nooit vooraf uitdelen. En via de pub naar het volgende optreden in Custom House, het vroegere onderkomen van de douane. Je bent een shantykoor of niet. Samen met een ander koor, het Newhaven Community Choir uit Leith. Met George, die graag solo het eerste couplet van Rio Grande zingt. Vroeger werd er nog degelijk gebouwd konden we merken, want anders was het dak er af gegaan. En op naar de volgende pub, speciaal voor ons omgedoopt tot The Dreadnaught, en speciaal voor ons de vloer nog even stevig met water schoongemaakt zodat de planken vloer nu leek op de woeste zeeën bij windkracht acht. En op naar de volgende pub, nou ja, restaurant, waar een Heer kon kiezen uit vier gerechten en de andere gasten uit wel dertig. Het komt toch altijd neer op vlees, vis, schelpdieren of vega. Dan moet je het ook niet moeilijker maken. Constatering: voor zo’n bewust koor was twee vega toch wat mager…

En hop in de taxi naar Edinburgh Centrum. Het succes als artiest begon ons al naar de kop te stijgen. Hoewel, veel meer dan vijf betalende(!) bezoekers kon je toch niet verwachten. Maar zie, de zaal stroomde langzaam vol. Er vormde zich een, weliswaar kleine, rij van drie personen bij de kassa. En los ging het in een vast stramien. Drie shanties en dan een story van Jan Bee. En het publiek zong mee of hing aan de lippen van Jan Bee. Alles ging goed. Bijna alles. Dat Haul Away Joe was misschien toch niet zo’n goed idee. En toch: daverend applaus. Dan heb je het als artiest echt gemaakt!

En op naar de volgende pub. Geweigerd. Doen we hier voortaan ook als er zo’n Brits clubje lallende vrijgezellen de kroeg binnenkomt. Maar na de Brexit… Volgende pub was wel coulant, maar die had dan ook nauwelijks klandizie. Enige probleem: hoe kom je weer bij je bed? De volgende ochtend was iedereen er weer, dus dat was toch gelukt. Die zondag was het nog heel onrustig op veel plaatsen in Edinburgh. Zelfs het vliegveld bleef niet gespaard. ‘Due to a problem with our information panels you are not informed about the gate of your departure. Listen carefully to our calls. Flight EAS2438 to Amsterdam, pleas go to… Last call for passengers for flight…’ Stoere mannen. Allemaal op tijd bij de juiste gate, terwijl ondertussen Duitsers, Spanjaarden, Polen en anderen nog vertwijfeld rond liepen op zoek naar hun vliegtuig. En zo kwamen we toch nog allemaal terug thuis. Voor zover bekend.

Volgend jaar gaan we op de fiets naar Bussloo.