Heftantattat: Grote Billen in het Café in de Javastraat
Groente en Ariapo! Het was maar goed dat het regende op zaterdag 24 september 2022 en dat de Theaterschuur waar het Koor zijn jaarlijkse weekend beleefde aan een afgelegen weg in het buitengebied van Okkenbroek lag. Wat zouden voorbijgangers wel niet gedacht hebben van al die mannen van zekere leeftijd en daarboven die uit volle borst stonden te zingen van Grote Blote Billen in Lantaarnlicht. Een beetje gênant, dat was het wel. Het was, zelfs voor het Koor, ook nog een heel sober weekend. Eén stroopwafel bij de koffie, uit een styropor beker, en zelf voor je lunch zorgen. Daar sta je dan op zaterdagochtend om tien uur je broodjes te smeren, met kaas te beleggen en in je brooddoosje te stoppen dat je al tien jaar niet meer hebt gebruikt, maar dat nog wel onderin het keukenkastje lag. Het weer was ook nog eens zo slecht dat ik er niet aan toe was gekomen om voor mezelf een half flesje witte wijn bij de AH te halen om het treurigheidsgevoel maximaal te maken. En zonder dat halve flesje was het nog treuriger. Ik wist gelukkig zeker dat die Theaterschuur aan de Ikkinksweg 19 was. Maar de weg hield ineens op en splitste in de Klinkenweg en Stevenssteeg. Verdwaald in Okkenbroek. Maar het Koor druppelde binnen, met camper, auto of fiets. Stond iedereen daar voor de schuur, het miezerde al een beetje, zijn boterhammetjes uit plastic zakjes te halen. Zelf die morgen nog gesmeerd en belegd.
Het middagprogramma. Liedjes van Willem Wilmink. Heel toepasselijk. In zo’n café, met één wc en geen voor dames apart. Armen schudden, benen schudden: 8-4-2-1! Keelklanken uitstoten. En dan de prachtige teksten van Wilmink. De lantaren bij ’t raam – gaf je ’s nachts te verstaan – dat je echt nog niet blind was – of dood was gegaan – in de Javastraat. En de lantaren keerde terug. Grote blote billen in lantaarnlicht – Jongen, jongen, wat een mooi gezicht. En dan, het moment waarvan je niet had verwacht dat het ooit nog zou komen, de chef die zegt dat de tekst belangrijk is. Ik herhaal: de chef die zegt dat de tekst belangrijk is. Weekend geslaagd. In tijden niet zoveel enthousiasme bij het Koor gezien en gehoord.
Het Koor is van de traditie. Eten? Grote bakken Chinees, daarna zingen en vragenlijsten invullen. Wat moet er op je grafsteen komen te staan? Veel persoonlijker moet het toch niet worden. De rest van het weekend moet ik raden. De dapperen, en dat zijn er velen, kropen in het diepe donker, toen de nacht al lang was gevallen, in hun kleine tentjes. En de chef in zijn kanariegele camper. Tot de dag weer aanbrak. En ik stond op dat ogenblik al, hoe toepasselijk in deze tijd, te wachten in de treurige rij voor een troosteloze tent op een verder verlaten parkeerplaats voor een coronavaccinatie in Poortugaal. Bij Rotterdam. En ik kon het maar niet uit mijn oren krijgen: Groente en Ariapo! Groente en Ariapo!